همیشه شب عاشورا خونه داییم آش بوشهری داریم . خونه کوچیکی مامانم سنگی بوده برای همین اقوام مامانم اونجا و خیابون فرودگاه پراکنده هستن . یکی از پسر دایی هام خیلی بامزه اس . دو سالشه . یه صدایی از بیرون اومد گفتم صدای چیه؟ امیر با اون صدای کلفتش گفت مویتووه (ماهی تابه) . تا نگو مامانش داشته براش غذا گرم میکرده این تمام فکرش توی غذا بود . برا دمام زنی هم میگه تمپک زنی (بچه ها بچه ها سی کنین هادی برای دمام میگه دمبام . اییقد ریش خندیدیم. اییقد مسخرش کردیم. ها چیه؟ حالت جا اومد؟
مو مسخره میکنی؟
خوردیش؟
) . صبح که آش دادن سطل هامو با شیوه های ناجوانمردانه پر کردم و دادم دست پسرخاله ام قاسم تا بیاره خونه . اگه قاسم از پر کردن آش سیر شد بفهمین کل حاضرین سیر شدن . دیگه پیاده روی برگشتم خونه . حال و هوای خیابون بوی محرم میداد . یه موتوری رد شد من فکر کردم برا اینکه منو بترسونه داره صدا سگ در میاره بعدش دیدم نه از این خبرا نیست . جلویی داره نوحه میخونه و پشتیش صدای سینه زدن در میاره .
هر چقد حسرت لت زدن پاتیل دایینا تو دلم موند ، دیروز توی جمع وب نویسا دلی از عذا در اوردم . همشم با محمود نصیبمون میشد . خوش بود دعوا میکردیم ، لت ها رو به هم میزدیم . هی میومد تو قسمت آرزوهای من لت میزد . وقتی جاهامونو عوض میکردیم آش های قسمت خودمو میکشوندم اونطرف . آخرش میترسم اشتباهی آرزوی اون برا من برآورده بشه . گفته باشم من حوصله بازیهای پلی استیشن 3 ندارما . بدترش اینکه شوهر پاتیل سید شهداییمو ببره تور کنه
. آقای نوذری هم برامون زیارت عاشورای به یاد موندنی خوند . اینقد زیبا که دلت نمی خواس تموم بشه و مرثیه حضرت قاسم و امام حسین و سینه زنی بوشهری نشسته ایی . تازشم بچه ها اشتباهی موقع "واحد" بازم دوتایی سینه میزدن . فقط آقای نقطه درست میزد
. ما که توی سبزی ولوبیا و برنج پاک کردن نبودیم خونه مریم خانومی هم ریخت و پاش کردیم . اجرشون با امام حسین
نینی 1) دفعه ی دیگه عکس میگیرم 
نینی 2) کسی هم سنگ زیر دندونش رفت ؟ فحش دادی؟ دزد خودتی!
نینی 3 ) ما مامان بابا نداشتیم حلیم گیرمون نیومد . کسی ذخیره حلیم یخچالی نداره؟!!!
حدیث امروز:
حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود اما افسوس که به جای افکارش ، زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین درد او را بی آبی معرفی کردند (دکتر علی شریعتی)
پیشنهاد امروز:
اسلام زنده به محرمه . توی محرم امسال حداقل به یه چیز از حرفایی که پای منبر یاد گرفتیم عمل کنیم